Reier Pos | Bacchanten
Licht | Decor | Project
Lichtontwerp, Decorontwerp, Reier, Pos
16097
single,single-post,postid-16097,single-format-standard,ajax_fade,page_not_loaded,,vertical_menu_enabled,qode-child-theme-ver-1.0.0,qode-theme-ver-6.5,wpb-js-composer js-comp-ver-4.3.4,vc_responsive

Bacchanten

25 Jul Bacchanten

De voorstelling de Bacchanten van Toneelgroep de Appel is in de eerste plaats vooral mooi. Het toneelbeeld is geraffineerd opgezet, met een geweldige lange glazen/doorkijkspiegelwand en formidabele belichting (ontwerp van Reier Pos). Maar het komt natuurlijk op veel meer aan. Deze klassieker van Euripides, die hij schreef in de periode dat Athene in oorlog was met Sparta, in een mooie regie van David Geysen kenmerkt zich door de combinatie van een prachtig decor, meesterlijke muzikale ondersteuning, hoewel ik daar nog wel een kanttekening bij wil maken, sterk licht en overtuigend toneelspel.
Een mooie productie maar toch een kanttekening. Als je een gezelschap hebt waarin een aantal sterke vocalisten zitten dan moet je daar zeker in deze productie, die zich daar goed voor leent, gebruik van maken. Helaas is dat niet voldoende benut. Terwijl in eerdere producties die vocalen wel werden benut worden ze nu, terwijl het verhaal zich er niet alleen voor leent maar zelfs spreekt over gezangen, onvoldoende uitgebuit. Liefhebbers van toneelgroep de Appel kennen mijn voorkeur voor enkele zingende actrices van dit gezelschap, wat niet verwonderlijk is als je een toneelgezelschap hebt met zoveel gevestigd en aanstormende talent in huis.
In Bacchanten, komt Dionysos (Iwan Walhain), in mensengedaante, aan in Thebe. Hier regeert zijn neef, koning Pentheus (Joost Bolt). Deze koning is een wat angstig twijfelaar, twijfelend aan de ware steun van zijn volk en daardoor de angst laat regeren. Dionysos, die erkenning eist van Pentheus voor zijn cultus in zijn moederstad, krijgt die niet en besluit alle vrouwen uit de stad mee te lokken naar de bergen buiten de stad. Daar brengt hij hen in een extatische roes met zang en dans. Pentheus, die hiervan hoort wil hier het fijne van weten en laat zich door Dionysos verleiden om, gekleed als vrouw, naar de bergen te komen om daar te aanschouwen wat vele mannen willen zien. Juist die methode doet Pentheus uiteindelijk op gruwelijke wijze de das om.
Een toneelvoorstelling die heel veel ruimte biedt voor fantasie en verrassend broeierige taferelen. David Geysen slaagt daar slechts deels in. Mijns inziens had hij nog veel meer kunnen uitpakken het nog grootser mogen opzetten, bijvoorbeeld door een bredere bezetting en een aantal dieper uitgewerkts scènes. Vooral de extatische roesachtige sferen in de bergen had veel vetter uitgewerkt mogen worden. Het blijft nu allemaal zo verrekte clean en beschaafd. Let wel het waren gigantische bacchanalen die daar plaatsvonden en dat mis ik net iets teveel in deze versie, het had veel hitsiger, geiler mogen zijn. Niet dat deze voorstelling niet deugt, dat doet hij namelijk wel maar het had nog zoveel beter en aansprekender kunnen zijn, dan het nu is en dat terwijl ik er van overtuigd ben dat juist dit gezelschap de kwaliteiten en mogelijkheden heeft om het nog spectaculairder te maken. Als je alleen al de scene van de rouwende moeder (Geert de Jong) om de door haar zelf vermoorde zoon ziet, weet je direct wat acteerkwaliteit betekent. Dit is werkelijk hartverscheurend mooi toneel wat Geert de Jong laat zien. En de slotscene met een hoofdrol voor drummer Leon Klaasse is van een meesterlijk niveau vooral qua toneelbeeld. Verder is het heerlijk Joop Keesmaat weer eens een mooie monoloog te horen spelen. Kortom voldoende ingrediënten in een toneelstuk met o.a. Bob Schwarze (o.a. Teiresias) en Judith Linssen, Ellen Parren, Nadia Amin en Sanne Vanderbruggen (als vrouwen van Thebe) naast de eerdergenoemden.

No Comments

Post A Comment